โพสต์4 ก.ย. 2559 03:14โดยไอหยุ หมัดชูดชู
| ภาษาชวา ปัจจุบันเรียกว่าภาษาอินโดนีเซีย เป็นภาษาคำติดต่อ อยู่ในตระกูลเดียวกับภาษามลายู ภาษาชวาที่ไทยยืมมาใช้ส่วนมาก เป็นภาษาเขียน ซึ่งรับมาจากวรรณคดี เรื่อง อิเหนา เป็นส่วนใหญ่ ถ้อยคำภาษาเหล่านี้ใช้สื่อสารในวรรณคดี และในบทร้อยกรองต่าง ๆ มากกว่าคำที่นำมาใช้สื่อสารในชีวิตประจำวัน ตัวอย่างคำภาษาชวาในภาษาไทย | กระจับปี่ | การะบุหนิง | กระยาหงัน | กิดาหยัน | จินดาหนา | จินดาหรา | ซ่าโบะ | ซ่าหริ่ม | ดะหมัง | ดาหงัน | ดาลัด | ติกาหลัง | ตุนาหงัน | นากาสาหรี | บายสุหรี | บุษบามินตรา | บุหงัน | บุหงารำไป | บุหงาประหงัน | บุหรง | บุหลัน | ปะตาระกาหลา | ปะตาปา | ปะหนัน | ปั้นเหน่ง | ปาตี | พันตุ | มะงุมมะงาหลา | มะตาหะรี | มิรันตี | มาลาตี | ยาหยี | ยิหวา | ระตู | ระเด่น | วิรงรอง, วิรังรอง | สะการะ | สะตาหมัน | สะการะตาหรา | หวันยิหวา | อสัญแดหวา | อังกะลุง | | | | | |
|
|
|
|
